«ستاد همکاری های حوزه و آموزش و پرورش»؛ این عنوان ستادی است که این روزها دوباره خبرساز شده است و بیشتر شنیده می شود، ستادی که رییس آن مدیر حوزه های علمیه است و یک دبیر هم دارد که او هم حوزوی است، این ستاد از سال 89 تشکیل شده و در ساختار اولیه آن مقرر شده بود 6 نفر از حوزه و 6 نفر از آموزش و پرورش ستاد 12 نفره ای را تشکیل بدهند که همکاری متقابل این دو نهاد را تسهیل کنند. روی سخن این نوشته به چرایی و چگونگی تشکیل این نهاد نیست و غرض این نوشته هم نقد و بررسی عملکرد این ستاد نیست و در این نوشته به موضوع روز که دوباره این ستاد را به خاطر اعتراض به معادل سازی مدارک حوزه با دانشگاه و استخدام حوزویان به عنوان معلم خبرساز کرده است هم نیست، بلکه به این بهانه پرسشم این است که آیا ستاد همکاری دانشگاه و آموزش و پرورش هم داریم یا نه؟ غرض از این پرسش هم این نیست که ستاد همکاری حوزه و آموزش و پرورش چرا تشکیل شده، بلکه منظور این است که چقدر خوب است که برای همکاری با سایر نهادها و دستگاه ها نیز ستادی مشابه تشکیل شود تا نهاد تعلیم و تربیت به طور عام و دستگاه آموزش و پرورش به طور خاص از ظرفیت ها و توانمندی های سایر نهادها و دستگاه ها بهره مند شوند. این پیشنهاد در شرایطی که هم مدیران و مسوولان آموزش و پرورش و مسوولان ارشد دولت و هم کارشناسان این حوزه بر ناکارآمدی این دستگاه اتفاق نظر دارند بیش از همیشه ضروری به نظر می رسد و اگر قرار باشد در تشکیل ستادهای همکاری میان آموزش و پرورش و سایر نهادها اولویتی قائل باشیم، تردیدی نیست که مهم ترین و نزدیک ترین و هم سنخ ترین نهاد و دستگاه آموزش عالی است و تردیدی نیست که پیوند «دانشگاه» و «مدرسه» مبارک ترین پیوندها خواهد بود. لذا برای جامعه معلمی و جامعه دانشگاهی این خبر بسیار خوش و اقدامی امیدوارکننده خواهد بود که اگر بشنوند ستاد همکاری دانشگاه و آموزش و پرورش تشکیل شده است تا دانشجویی در استمرار دانش آموزی معنادار و شکاف سرمایه سوز مدرسه و دانشگاه و فاصله فرصت سوز معلم و استاد کاسته شود.