استفاده از ادبیات تند و توام با تعارض و تغیر و سخنان اینچنینی متاسفانه سال ها است رواج یافته و در یک سال اخیر هم بیشتر شده است. چنین ادبیاتی از سوی هر کسی که باشد قابل دفاع نیست. در جایی که می توان بر اساس منطق و با ادبیات متین درباره موضوعی بحث کرد چه وجاهتی برای به کار بردن کلمات ملازم توهین و تهدید باقی می ماند؟

آن هم در نظام جمهوری اسلامی که مقامات و مسئولان آن باید مروج ادبیات توام با اخلاق، مکارم و ارزش های اسلامی باشند. منتها متاسفانه به نظر می رسد این تقیدات در برخی زمان ها از جمله در نزدیکی به برگزاری انتخابات کم رنگ می شود و شاهد آن هستیم که در چنین شرایطی در رقابت میان افراد یا گروه های سیاسی چنین ادبیاتی که زیبنده اسلام و انقلاب نیست رواج پیدا می کند.

البته چون آنچه بهانه بحث اخیر شده اشاراتی است که هر از گاه از سوی مقام های مختلف و از جمله رئیس جمهوری به صلح امام حسن(ع) می شود و خواهد شد. باید بگویم که می شود به این موضوع نقد منطقی داشت و آن را مطرح کرد. کما اینکه نقدهای منطقی هم مطرح شده است. اما بی شک رویه ای غیر از این مورد سوء استفاده بیگانگان قرار می گیرد. انتظار است که چه نمایندگان مجلس و چه مسئولان دولتی با ادبیات در شان جایگاه خودشان سخن بگویند. ادبیاتی غیر از این نه تنها مشکلی را حل نمی کند بلکه سبب ناامیدی و یاس در جامعه می شود و به تشدید مشکلات می انجامد.