در دو یادداشت قبلی درباره سیاوش از سری یادداشت های شخصیت های شاهنامه، از شیفتگی سودابه به سیاوش سخن گفته شد و به آرزویی پرداخته شد که در دل سودابه مانند نهالی پرطراوت ریشه دواند؛ اما سیاوش با همه نوجوانی بنا بر سرشت پاک خویش می دانست این نهال که سودابه آن را دارای سرشتی بهاری می داند، میوه تلخی دارد، به تلخ ناکی کبست و اینک ثمر آن درخت: شباهنگام چون کاووس به مشکوی خویش بازگشت، سودابه شادمانه به نزد شوی خویش رفت و مژده داد که سیاوش بیامد و همه سیاه چشمان را بدید و از میان آنها، تنها دختر او را برگزید و پسندش آمد. کاووس آن چنان شاد شد که گویی ماه از شانه اش طلوع کرده است و فرمان داد تا در گنج