سی و سومین جشنواره بین المللی فیلم کودکان و نوجوانان در حالی برگزار می شود که حال هنر هفتم، هنرمندانش و مخاطبانش چندان خوب نیست. به خاطر همین است که بعضی ها معتقدند بهتر است هزینه های جشنواره صرف درمان زخم هایی بشود که شرایط خاص اقتصادی به جان فیلمسازان و دست اندرکاران هنر -  صنعت سینما زده است. زخم هایی که اگر چه به دیده نمی آید اما خودش را هنگام پهن کردن سفره هایی که روز به روز کوچک تر می شود، نشان می دهد. با تمام اینها و با آنکه معتقدم جبران کسری بودجه زندگی خانوادهایی که کووید19 و اثرات برجام توان زندگی عادی را از آنها گرفته وظیفه اصلی مسوولان مختلف کشوری است و باور دارم هنرمندان زیادی با شرایط حاضر در صف آسیب پذیرتر ها قرار دارند اما هر چه فکر می کنم نمی توانم از اندک روحیه و نشاطی که حرکت هایی مثل جشنواره های سینمایی ایجاد می کند بگذرم. در این بین جشنواره فیلم کودک و نوجوان اهمیت ویژه ای پیدا می کند. جشنواره ای که می توانست سالن های نمایش فیلم را پر از کودکان و نوجوانان سرشار از زندگی و نشاط کند اما با توجه به شرایطی که ویروس کرونا ایجاد کرده چنین امکانی فراهم نیست. اما برگزاری این جشنواره می تواند حاوی پیام مهمی برای کودکان و نوجوانان باشد. کودکان و نوجوانانی که لابد شما هم نمونه های نگرانی آنها را این روزها زیاد می بینید. دست به هرچه می زنند هراس از آلودگی لذت لمس را از آنها می گیرد. مراقب باش های مکرر پدر و مادرهای نگران هم که مزید علت می شود و استرس و اضطراب شان را افزون می کند. شاید به خاطر همین این جشنواره هرچند به تعداد اندکی این درس را بدهد که آدمی می تواند در شرایط دشوار هم به زندگی خود ادامه بدهد. پیامی که در فیلم زیبای زنده یاد عباس کیارستمی (زندگی و دیگر هیچ) به خوبی به تصویر در آمده است. البته بدون شک این تنها رسالت این جشنواره نیست. برنامه و ماموریت اصلی ترش بقای سینمای کودک و نوجوان کشور است.  شاید برگزاری این جشنواره در شرایط خاص بتواند مجالی برای دست اندرکاران سینمای کودک و نوجوانان کشورمان فراهم سازد تا پس از بهبود شرایط ،فیلم های خوب تری برای آینده سازان ایران زمین تهیه کنند.