اوضاع کاری بعد از کرونا مانند قبل نیست چون بسیاری از پروژه ها تعطیل شده و خیلی ها که کار می کنند هم بضاعت مالی مناسبی ندارند و برای همین در پرداخت دستمزد دچار مشکلند.خودم اخیرا درگیر بازی در سریال «جشن سربرون» به کارگردانی مجتبی راعی بودم و در ضمن سریال نفوذ به کارگردانی جواد شمقدری را هم بازی کرده ام که هر دو کار در زمره کارهای سنگین تلویزیون هستند.

کرونا از یک طرف باعث شده وقتی وارد کار در سریالی می شویم دست و دلمان بلرزد که خدای نکرده گرفتار ویروس نشویم و از طرف دیگر موجب شده کارکردن خیلی حساس تر از قبل شود چون بالاخره مخاطبان هم این روزها حساس تر هستند و نمی شود به سادگی اسباب سرگرمی شان را فراهم کرد.مخاطبی که مدام در فضای مجازی اخبار کرونایی می خواند ناخواسته هاله ای از ترس و احتیاط دورش می چرخد و همین هاله ترس موجب می شود اگر بخواهد پای تلویزیون بنشیند انتظار محصولی کاملا سرگرم کننده را داشته باشد و نه محصولی کلیشه ای.سرگرم کردن مخاطبان باید از طریق تحت الشعاع قراردادن ترس شان صورت گیرد یعنی مخاطبان باید وقتی پای یک سریال یا برنامه تلویزیونی می نشینند از ته دل با داستان و مضمون کار ارتباط برقرار کنند و ذهنشان درگیر شود تا این درگیری باعث شود برای ساعاتی هم که شده درگیری قبلی از بین برود.کاری با توصیه های پزشکی مربوط به کرونا ندارم که به نظرم کاملا هم ضروری هستند و باید از طریق رسانه ملی ،چه رادیو و چه تلویزیون گوشزد شوند ولی در کنار همه توصیه ها نباید یادمان برود که بیننده یا شنونده تلویزیون و رادیو به مقادیری سرگرمی هم نیاز دارد که حتما باید با دقت تولید شود. تهیه کنندگان تلویزیون در همه زمینه ها باید شرایط تازه ای را که در آن قرار گرفته ایم از منظر طراحی تولید، متن و همچنین پرداخت دستمزد عوامل لحاظ کنند تا نوعی همپوشانی هم در تولید و هم در ارائه متن ایجاد شود.