قانون برخی گروه ها و قبایل برای ماندن و پیش رفتن این بود: جنگجویی که کلاهخود یا زره اش را از دست بدهد، بدون مجازاتی از سپاه طرد می شود اما کسی که سپرش را از دست بدهد از قبیله اخراج می شود. علت آن ساده بود: کلاهخود و زره برای محافظت شخصی است، اما سپر برای حفاظت از کل سپاه است. زمانی که یک سپاه در مقابل یک حمله بزرگ قرار می گیرد، سپاهیان کنار هم قرار می گیرند و سپرهای شان را به یکدیگر می چسبانند تا روزنه نفوذ و ورود تهدید به لشکر از بین برود. و اگر سپری بیفتد راه باز می شود و از همان نقطه سپاه مغلوبه می شود.  در ادبیات هم سپر انداختن کنایه از پذیرش شکست است؛ مثل «چاره مغلوب نیست جز