مدیریت تلویزیون به نسبت بسیاری از مدیریت های فرهنگی دیگر کاری بس دشوار و پردردسرتر است چون هیچ رسانه فرهنگی، گستردگی تلویزیون را ندارد و همین باعث می شود خطاها خیلی گل درشت به چشم آید. با این حال مدیریت در تلویزیون یک حسن هم دارد و آن این که کارهای خوب مدیران بیش از هر جای دیگر به چشم می آید یعنی همان قدر که کار ضعیف در تلویزیون بزرگنمایی می شود کارهای قوی تلویزیون هم خیلی به چشم می آید. اگر می بینیم اسپانسرهای گردن کلفت پای تولید فصول دوم و سوم و... سریال های موفق می آیند به دلیل همین قابلیت تلویزیون است چون همگان فهمیده اند در بالابودن دامنه مخاطب تلویزیون شکی نیست. آنچه مدیران رسانه ای باید بدانند این است که تا می توانند زاویه هایی که در گذشته میان آنها و تولیدکنندگان صاحب سبک ایجاد شده را کم کنند و براساس بازخورد مخاطب نسبت به واگذاری مسوولیت اقدام کنند.

الزاما هر آنچه فلان مشاور می گوید درست نیست چون خیلی از مشاوران به دلیل آن که در دل اجتماع نیستند و از دغدغه های مخاطب خبر ندارند، نظراتی که ارائه می دهند نظراتی تکراری و دور از واقعیت است پس مدیر موفق رسانه ای کسی است که از بازخورد مخاطبان، سیاست های اجرایی را تدوین می کند. تلویزیون در مقیاسی وسیع بیننده دارد ولی این دلیلی بر محافظه کاری نیست و اتفاقا این دامنه بالای مخاطب باید باعث شود که تلویزیون جلوتر از رسانه های دیگر حرکت کرده و کاری کند که رسانه های دیگر از روی دستش بنویسند و نه برعکس. تلویزیون سریال هایی همچون هزاردستان را در گونه تاریخی دارد که پس از چهل سال همچنان تر و تازه است. پس حالا که خالقش نیست چرا نباید از دستاورد خالقش الگوبرداری کرد؟ نکته مهمی که در رقابت رسانه ای وجود دارد و باید به شدت مراقب آن بود این است که تلویزیون باید مخاطب پسند باشد ولی سطحی نگری در آن رسوخ نکند که البته جمع این دو خصیصه خیلی کار سختی است ولی با استفاده از افراد متخصص می توان به آن دست یافت.