دنیای اقتصاد : ویرجینیا وولف یکی از نویسندگان بزرگ دنیا بود که سال ها از بیماری های روحی رنج می برد. یک جایی به این نتیجه رسید که دیگر نمی تواند ادامه بدهد. بیست و هشتم مارس 1941 اورکتش را پوشید و جیب هایش را پر از سنگ کرد و به رودخانه نزدیک خانه اش رفت و خودش را در آب انداخت. آخرین نامه ای که به همسرش نوشته بود بسیار مشهور است.

مطمئنم دوباره دارم دیوانه می شوم. حس می کنم دیگر توان تحمل روزهای وحشتناک را نداریم و این بار حالم خوب نمی شود. دوباره صداهایی می شنوم و تمرکزم را از دست می دهم، پس بهترین کار ممکن را می کنم. تو بزرگ ترین خوشبختی ممکن را به من داده ای. گمان نمی کنم پیش از اینکه این بیماری لعنتی شروع شود، هیچ زوجی به خوشبختی ما بوده باشند. دیگر نمی توانم بجنگم. می دانم که زندگی ات را تباه می کنم، می دانم که بدون من موفق خواهی بود و خودت هم می فهمی. می بینی؟ حتی نمی توانم این نامه را درست بنویسم، نمی توانم بخوانم. می خواهم بگویم همه خوشبختی زندگی ام را مدیون تو هستم. تو صبورانه با من مدارا کرده ای و بیش از اندازه خوب هستی. می خواهم بگویم همه این را می دانند. اگر کسی می توانست مرا نجات بدهد، آن فرد تو بودی. همه چیز را از دست داده ام جز ایمان به خوب بودن تو. نمی توانم بیشتر از این، زندگی ات را خراب کنم. گمان نمی کنم هیچ دو نفری خوشبخت تر از من و تو بوده باشند.