دنیای اقتصاد : جبران خلیل جبران، نویسنده لبنانی- آمریکایی در ایران نویسنده محبوبی است و سال هاست کتاب هایش با اقبال مردم روبه رو می شود.البته شهرتش در ایران بیشتر به خاطر کتاب «پیامبر و دیوانه» است که تاکنون بارها تجدید چاپ شده است. سال ها پیش چاپ اول مجموعه نامه های عاشقانه جبران خلیل جبران به ماری هسکل با عنوان «نامه های عاشقانه یک پیامبر» منتشر شد. در نامه ها آنها درباره اوضاع کار، زندگی و احساساتشان به یکدیگر مکاتبه کرده اند و در فاصله سال های 1908 تا 1924 نوشته شده اند. یکی از نامه ها بعد از مرگ پدر جبران خلیل جبران نوشته شده است که می خوانید:

ماری دلبندم، پدرم را از دست دادم؛ در همان خانه قدیمی ای مرد که شصت و پنج سال پیش به دنیا آمده بود. دوستانش برایم نوشتند، پیش از اینکه دیدگانش را برای ابد ببندد، برای من طلب آمرزش کرد. مطمئنم که اینک پدرم در آغوش پروردگار آرمیده است، با این وجود، نمی توانم اندوه و درد فقدانش را دور کنم. احساس می کنم دست مرده بر سرم است و به مادرم، به خواهر کوچک ترم و به برادرم می اندیشم- دیگر هیچ کدام نیستند تا به روشنایی خورشید لبخند بزنند: کجایند؟ آیا در آن ناشناخته مکان می توانند بار دیگر با خورشید دیدار کنند؟ آیا می توانند همچون ما گذشته را به یاد آورند؟

چه پرسش های ابلهانه ای؛ خوب می دانم آنان جایی در آسمان می زیند، نزدیک تر از ما به خداوند. دیگر آن هفت پرده- که میان انسان و خرد حائل است- حجاب دیدگان آنها نیست، و عزیزانم دیگر ناچار نیستند با حقیقت و نور قایم با شک بازی کنند. با این وجود، همچنان دردمند و غمگینم.

و تو تنها تسلای منی. هر چند در آن سوی دیگر جهان، در جایی هستی که به هاوایی مشهور است. روزهای شما برابر شب های پاریس است. با این حال، وقتی راه می روم، تو به من نزدیکی؛ وقتی کار می کنم، تو با من سخن می گویی؛ و آن دم که احساس می کنم تنهایی مرا می خورد، حضور تو در کنارم تجلی می یابد. لحظاتی هست که می دانیم در میان ما و آنان که دوستشان داریم، هیچ فاصله ای نیست.