در سالیان اخیر، با تغییرات مفهومی ایجاد شده در مقوله تنظیم گری دولتی، حرکت به سمت ظهور نهادهای هم یا خودتنظیم گر بارها مورد گفت وگو قرار گرفته بود. این گونه تنظیم گری را امروزه به عنوان سازوکاری مکمل برای توسعه و کارآمدی بیشتر تنظیم گری سنتی محسوب می کنند. از سوی دیگر، ظهور و بروز غول های جهانی با مخاطبان میلیاردها نفری در عرصه ارتباطات و رسانه که همراه با انباشت سرمایه مادی و معنوی و دانش در این شرکت ها بود، عملا واگذاری بخشی از اختیارات حاکمیتی به این بازیگران را گریزناپذیر می کند. اما به تازگی در یک تغییر بنیادین، شاهدیم برخلاف اصراری که ابتدا دولت ها داشتند و در مقابل