انسان ها به طور عام و نیروی کار به طورخاص محور اصلی توسعه پایدار هستند. در شرایطی که نیروی کار در ادبیات اقتصادی همواره یکی از اصلی ترین و مهم ترین عوامل رشد و توسعه اقتصادی بوده است، افزایش جمعیت در سنین کار ظرفیت و فرصتی استثنایی برای رشد و توسعه کشورها محسوب می شود. در حالتی که پس از یک دوره انفجار موالید، به واسطه سقوط ناهمزمان نرخ های مرگ ومیر و باروری، جمعیت گروه واقع در سن کار افزایش می یابد، طوری که نسبت حمایت (نسبت جمعیت در سن کار به جمعیت کودکان و سالمندان) افزایش می یابد، اصطلاحا پنجره فرصت جمعیتی ایجاد می شود: دورانی طلایی برای ایجاد رشدهای چشمگیر.