این روزها سازمان ها و کسب وکارهای مختلف با تغییراتی اساسی روبه رو هستند. رشد جهانی شدن، توسعه و پیشرفت فناوری، نفوذ رو به رشد فناوری در بخش های مختلف تولید و خدمات و انقلاب علمی را می توان از جمله مهم ترین این تحولات در فضای علم و فناوری برشمرد. در این بین، مراحل نخستین مدیریت فناوری اعم از شناسایی، ارزیابی و انتخاب فناوری به عنوان سنگ بنای این فرآیند بسیار حائز اهمیت خواهد بود. از طرفی در فضای مدیریت فناوری، تصمیم گیری های بجا، به موقع و صحیح نیازمند اطلاعاتی به هنگام و دقیق است که گاه یافتن آنها خود موضوع فعالیت های زمانبر، هزینه بر و مستقل خواهد بود. بنابراین لازم است اقداماتی یکپارچه و نظام مند در جهت جمع آوری، تحلیل، ارزیابی و تبادل این اطلاعات صورت بگیرد. از این اقدامات در ادبیات مدیریت فناوری تحت عنوان «هوشمندی فناوری» یاد می شود.

هوشمندی فناوری عبارت است از فرآیند جمع آوری اطلاعات به هنگام و مرتبط در زمینه فناوری های راهبردی و شناسایی و تحلیل تهدیدها و فرصت های محیط فناورانه به منظور پشتیبانی از فرآیند تصمیم گیری در سازمان. پژوهشگران و صاحب نظران، تعاریف متفاوتی را از هوشمندی فناوری ارائه داده اند. برخی آن را اطلاعات و دانش نسبت به محیط فناورانه قلمداد کرده و برخی دیگر آن را فرآیند جمع آوری و تحلیل اطلاعات فناورانه دانسته اند.

صرف نظر از نوع نگرش در تعریف این مفهوم، روی موارد کلیدی اتفاق نظر وجود دارد: فرآیند مداوم و مستمر جمع آوری و تجزیه و تحلیل اطلاعات و دانش کسب شده از این فرآیند که آگاهی لازم را برای اخذ تصمیمات در حوزه فناوری فراهم آورده و دستیابی به مزیت رقابتی را ممکن می سازد. ارزش نهایی هوشمندی فناوری در بهبود فرآیند تصمیم گیری سازمان، نمود یافته و در واقع این امر به عنوان هدف اصلی فرآیند کسب هوشمندی فناوری مورد توجه است.

اهمیت موضوع هوشمندی فناوری در بهبود فرآیندهای تصمیم گیری و برنامه ریزی راهبردی در زمینه فناوری، سازمان ها را به سمت شناخت بیشتر مفاهیم، ساختارها، فرآیندها، بازیگران، روش ها و ابزارها سوق می دهد تا قادر باشند تصمیم های مناسب و به موقع در زمینه انتخاب، روش اکتساب و بهره برداری از فناوری ها را اتخاذ کنند و به این ترتیب بتوانند واکنش به موقع به فرصت ها و تهدیدهای موجود در محیط از خود نشان دهند.