عالیه کلید را در قفل چرخاند و در را با شانه فشار داد، باز نشد، به چپ و راست خیابان نگاه کرد تا آشنایی پیدا کند. سمساری پیر که عالیه او را نمی شناخت، به کمکش آمد و در خانه قدیمی را باز کرد و عالیه بعد از دو، سه سالی که به آنجا نیامده بود، قدم به خانه ای گذاشت که سال ها با همسرش سرهنگ اسماعیل نادری و دو فرزندش شهلا و شهرام در آن زندگی کرده بود. ورود عالیه به خانه، یکباره گذشته و در پی آن انبوهی از خاطرات را زنده کرد، اما آنچه بیشتر او را معذب کرد تنهایی اش بود: «از تنهایی یکه خورد، نه صدای قیل و قال بچه ها در وقت آب تنی بود و نه نعره سرهنگ، دیوارها تا نیمه خیس بود، لای درز آجرها از رطوبت خالی شده بود. درخت ها به نظرش بی قواره آمد. سرش را به آشپزخانه برد، بوی نم و ترشیدگی  آزارش می داد».1