در خصوص اهمیت زیرساختی آموزش و پرورش در آینده کشور، سخنان زیادی گفته شده است و اسناد اندک و خوبی چون سند تحول بنیادین به نگارش درآمده است اما طی دهه ها شاهد توفیق و رضایتمندی در این نهاد اثربخش نبوده ایم که نیازمند تحقیقات آکادمیک دامنه دار است بطوری که اگر این کار صورت نگیرد، هیچ امیدی به علم و تربیت نسل آینده نمی توان داشت و مسخ شدگی را در روح و جان فرزندا ن مان خواهیم دید. در اینجا قصد داریم بطور کلی به برخی از این ناکامی ها بپردازیم. در درجه اول تغییر نگاه حاکمیتی از شعار به عمل در این حوزه باید اتفاق بیفتد (بینش پراگماتیسمی)؛ به نحوی که به بازسازی این دستگاه نگاهی از جنس آورار برداری و