باز باران با ترانه ؛ چه بارانی، چه پاییزی؛ با گوهرهای فراوان؛ چه شنبه ای، چه شهری؛ می خورد بربام خانه؛ چه شهر بیداری، من به پشت شیشه تنها ایستاده؛ نه، تنها نه، مردم آمده اند، ایستاده در گذرها، رودها راه افتاده؛ چه بارانی، چه تهرانی. گلچین گیلانی زمزمه می کند؛ آسمان امروز دیگر نیست نیلی؛ دل تهران تپیده، یادم آرد روز باران؛ باران اول آذر، آسمان سوراخ شده و مردم مچاله زیر چترها پا می کوبند و می روند؛ یک دو سه گنجشک پرگو باز هر دم می پرد این سو و آن سو؛ گنجشک ها نیستند، خیس می شوند خب، مردم ولی آمده اند؛ آن مرد با ماشین آمد، آن مرد سوار اتوبوس شد، آن زن با چتر آمد و خزید در ایستگاه مترو.