اجازه بدهید این نوع نوشتار را به پیروی از خود شاعر و آنچه او در زمینه شعر به وجود آورد یک بازی حاشیه و مرکز بدانیم. جایگاه نیما در این بازی حاشیه و مرکز  نزدیک و تمثیل گونه به جایگاه برشت در هنر تئاتر است. همان گونه که برشت علیه ساختار ارسطویی تئاتر شورید و انقلابی در فرم اجرایی به وجود آورد، نیما نیز در فرم شعر علیه گفتمان مسلط مقاومت کرد و دست به انقلابی زد که بعدها او را «پدر شعر نو» لقب دادند. هر چند این لقب «پدر» همواره ناشی از سیر نسبی در تبارشناسی ادبیات جهان تلقی می شود که از نظر اغلب منتقدان ادبی تبارشناسی بااهمیتی تلقی نمی شود، زیرا میدان سبک شناختی را مخدوش و درگیر حاشیه های