دنیای پس از کرونا دنیای بدی است. همه یا بیشتر آدم های راحت و جسور و بی خیال را از دست می دهیم. آدم های سهل انگار اما شوخ و شنگ و دوست داشتنی را. آنچه می ماند آدم های تمیز و عاقبت اندیش و محافظه کارند. آدم هایی که میوه نشسته نمی خورند، خاک بازی نمی کنند، سگ و گربه بغل نمی کنند. این جور آدم ها در کارهای دیگر هم لابد محافظه کار و مصلحت اندیش می شوند. زیستن با یک نوع آدم خیلی کسل کننده و خنک می شود. برویم کرونا بگیریم، بمیریم آن روز را نبینیم.

«آزاده وزیری»، روانشناس، در شماره 137 و 138 ماهنامه «سپیده دانایی» در مقاله ای به نام «چاره ناپذیر و ناهماهنگ» به بررسی چرایی بی توجهی برخی به تهدید کرونا پرداخته. او نوشته: «برای درک خطری هر چند بزرگ که فرد را تهدید می کند اما بی واسطه قابل مشاهده نیست، مانند ویروس، ما به سطوحی از تفکر انتزاعی احتیاج داریم». او در پایان این مقاله نتیجه گرفته که «در واقع، الزاما ما با مردم یا برخی مسوولان بی توجه به سلامت خود و فرزندان شان و سایر افراد روبه رو نیستیم. آنها صرفا نمی توانند به اندازه کافی خطر را درک کنند، زیرا سازوکار شناختی لازم برای آن را ندارند.»

محمدمان کلاس اول است. در جای خالی مدرسه همسرم پا جای پای معلم گذاشته و با محمد کلنجار می رود. همسرم امروز گفت: «اشکم درآمد. پسرم دارد خواندن و نوشتن یاد می گیرد. من یادش داده ام. چه حس خوبی است». خیلی تو نقش ما معلم ها فرو رفته.