ما دانشجو بودیم. همه مان آن وقت ها. دانشجویی شکل دیگری از زندگی است. فراغت عجیبی دارد. با دوره قبلش زمین تا آسمان فرق می کند. بی قیدی دوران قبل را ندارد و هنور هم مسئولیتی ندارد. معلقی بین آسمان و زمین. همین یعنی سرخوش بودن. ما دانشجو بودیم و در سالن آمفی تئاتر جمع می شدیم و سخنرانی می شنیدیم.

یک بار بیضایی آمد. اولین و آخرین باری که بیضایی را دیدم میان انبوه دانشجوها بود به وقت خارج شدن از سالن. این یعنی به سخنرانی اش نرسیدم. یک بار هم محمد صالح علا سخنرانی گذاشت درباره سینما. او درباره سینما حرف نزد او برای مان فقط ترانه خواند و گفت چقدر این ترانه هایش سینمایی است.