بازیگران اصلی زیست بوم فناوری و نوآوری برخی از خروجی های دانش بنیان خود را در انتهای زنجیره به جوامع محلی ارائه می دهند. در این میان رصد، مطالعه و واکاوی فرایند و مراحل پذیرش یا نپذیرفتن نوآوری از اهمیت ویژه ای برخوردار است؛ چرا که ذی نفعان واکنش های متفاوتی در مواجهه با نوآوری ها نشان می دهند. 

نوآوران جسور، نخستین پذیرندگان معتبر و اکثریت زودپذیر دوراندیش در تقابل با اکثریت کندپذیر شکاک و دیرپذیران سنتی دو سر طیف فرجام داستان پذیرش نوآوری را تشکیل می دهند و تسهیلگران یا ماموران تغییر در این زیست بوم نوآوری کنشگری های خود را در فرایند تصمیم نوآوری در مراحل دانش، ترغیب، تصمیم و هم نوایی به صورت همگن و ناهمگن اعمال می کنند. در این میان سنجش اثربخشی نوآوری ها در جوامع محلی مستلزم آن است که خدمت، کالا یا محصول نوآورانه در جوامع محلی در کوتاه ترین زمان نشر یافته و با آهنگ پذیرش مطلوب مورد استفاده و بهره برداری کارآمد قرار گیرند. در واقع کندی نشر و پیگیری نکردن ماهیت، کمیت و کیفیت پذیرش نوآوری و پیامدهای آن میزان اثربخشی تلاش های تمام عناصر و اجزای اکوسیستم نوآوری را تحت الشعاع قرار می دهد و این نبود بازخورد موجب اتلاف منابع و اختلال در چرخه و کارکرد نوآوری می شود. آسیب شناسی و چاره اندیشی برای کندپذیران یا دیرپذیران و مقاومت کنندگان یا رها کنندگان پذیرش نوآوری ها، نیازمند دیده بانی مشخص در زیست بوم نوآوری است تا سرنوشت زنجیره تلاش های نوآورانه همه بازیگران، در نهایت به استفاده بهینه و اثربخش نوآوری در جوامع محلی منجر شود. رفع ابهام در این منظومه و به ویژه در ارزیابی اثربخشی و رصد آهنگ پذیرش طیف وسیع نوآوری های احصا شده از مراکز تحقیقاتی، شرکت های دانش بنیان، دانشگاه ها، مراکز و کارخانه های نوآوری و... نیازمند تعامل و کنشگری پژوهشگران حوزه علوم ارتباطات و نشر نوآوری است که می تواند در قالب موسسه یا نهادی مرکزی در ساختار و بدنه زیست بوم فناوری و نوآوری با شرح وظایف شفاف، تعریف شود تا این مهم را به صورت مستمر پیگیری و پیامدسنجی کند و در نهایت اثربخشی کارکرد نوآوری ها با پذیرش و استفاده واقعی از آنها در عرصه عمل مضاعف شود.