در سال 1399 اقتصاد ایران از طرفی درگیر شوک های طرف عرضه متاثر از شیوع کووید-19 و ادامه تحریم های ظالمانه بود و از طرفی درگیر کوتاه نگری مفرط در عرصه سیاست گذاری اقتصادی. کوتاه نگری ای که می توان گفت تا حد زیادی متاثر از به پایان رسیدن عمر دولت فعلی و رقابت های انتخاباتی سال 1400 بود. نتیجه این کوتاه نگری سیاست گذاران اقتصادی از طرفی شکل گیری ابرنوسان بازار سهام بود، از طرفی پول پاشی دولت در طرح هایی مانند طرح یکسان سازی حقوق بازنشستگان و از طرف دیگر افزایش شدید نقدینگی و قیمت ارز. در نهایت حاصل شوک های سمت عرضه و شوک های ناشی از سیاست های اقتصادی باعث شد تورم نقطه به نقطه در اقتصاد ایران به حدود 50 درصد برسد، نقدینگی حدود 40 درصد افزایش بیابد و قیمت دلار نیز پس از فرازونشیب های فراوان، رشد 12ماهه در حدود 50 درصد را تجربه کند.