روایت هر داستان، دارای دو خصلت اساسی و بنیادی است: بازگویی یا گفتن، بازنمایی یا نشان دادن. آنچه در جریان پیشامدرن (مکتب واقع گرایی و ناتورئالیستی) غلبه داشت و به کار می رفت، خصلت بازگویی بود. نویسنده هایی که با بهره گیری از خصلت بازگویی داستان می نوشتند، غالبا روایتگری در زاویه دید دانای کل را برمی گزیدند و راوی به طور مستقیم درباره شخصیت ها و حادثه ها، همه چیز را به خواننده ها می گفت. این شیوه روایتگری بیشتر در چارچوب مکتب های واقع گرایی و ناتورئالیستی معمول بود و از آن به عنوان «خواننده وار» نام می بردند. آنچه بعدها مهم شمرده شد، خصلت بازنمایی بود.