سرو شکوهمند فرهنگ و تمدن ایران اسلامی، مزین به شاخسارهای پرطراوتی است که جملگی از یک ریشه واحد یعنی زبان فارسی، بلندقامت و تنومند شده اند. حکیم ابوالقاسم فردوسی شاخه سترگ این درخت بارور و شاهنامه اش میوه پربار آن است که خدمت شایان او به زبان فارسی بر کسی پوشیده نیست؛ چنان که می توان او را خزانه دار زبان فارسی دانست. اگر مانایی زبان فارسی را مدیون تلاش ارزشمند فردوسی بدانیم، سخن به گزافه نگفته ایم چرا که شاهنامه حکیم توس، سند عظمت زبان فارسی و گنجینه فصاحت و بلاغت این زبان کهن است. این اثر جان بخش زبان پارسی و پرمایه ترین و بزرگ ترین دفتر شعری است که از روزگار سامانیان و غزنویان از دستبرد حوادث