این روزها که بسیاری از نمایش ها بیش از هر چیز لباس اجراهای آیینی و دیالوگ های قابل پیش بینی شده را بر اندام برهنه خود پوشانده اند، می توان کاری را خلق کرد که اساسا بیش از آنکه بخواهد با دهان سخن بگوید بدن را به عامل سخن در می آورد. هنوز البته خود من هم درگیرو دار این دوگانه گرفتار آمده ام که آیا نمایش باید سرگرم کند و درامی را شکل دهد یا باید قالب بشکند و فرم ها را به هم بریزد؟در این راستا نمایش میز که این روزها به کارگردانی شایان شهرابی در سالن انتظامی خانه هنرمندان با شش پرسوناژ به اجرا می رود، نگاهی داشته به نمایشی به همین نام از بهار کاتوزی که در سال 93 در همین سالن به اجرا رفته بود.