اسطوره ها، آن دسته از پیشینه های فرهنگی یک ملت هستند که از روزگار انسان نخستین و پیشاتاریخ، آن هنگام که هنوز دانش بشری ثبت و ضبط نمی شد و تمدن رفته رفته در حال شکل گیری بود، به یادگار مانده اند. روایت هایی نمادین و رمزناک از زندگی که زمانی حیات داشته اند. همان روایت هایی که گاه اغراق شده واقعیتی در دل داستان ها هستند و حکیم توس درباره شان می گوید: «تو این را دروغ و فسانه مدان» و آنچه با خردت جور نیست، «دگر بر ره رمز، معنا برد.» میرجلال الدین کزازی نیز بر آن است که «هر پدیده ای که از آشکارگی تاریخ به نهفتگی اسطوره راه جوید؛ به ناچار برای آنکه بازگردد و به نمود بیاید، می باید