روزی روزگاری، در این خانه که امروز ویران است و متروکه، جوانی می زیست که پشت دشمنان از نامش به لرزه درمی آمد.

در این خانه که امروز مخروبه ای بیش نیست، کسی زندگی می کرد که زیر گام های استوار او و همرزمانش، متجاوزان بعثی گریختند و قدم نحس شان از خاک وطن بیرون رانده شد.

در این کاشانه که امروز لانه معتادان و خلافکاران گشته، دلاورمردی نفس می کشید که مردان همرزم او، همت، دستواره، چراغی، توسلی و... هر کدام برای خود یلی بودند.

روزی قرار شد این خانه شود موزه خانه حاج احمد متوسلیان.

جلسات گذاشته شد.

حق جلسات واریز شد.

بودجه ها اختصاص یافت.

روبان ها بریده شد.

کلنگ ها زده شد.

مثل هزاران طرح قد و نیم قد که 43سال است، افتتاح می شوند و به فراموش می شوند.

و امروزاز خانه سردار رشید اسلام، حاج احمد متوسلیان در تهران، چهارراه مولوی، بازار سید اسماعیل، کوچه چهل تن فقط مخروبه ای باقی مانده است و بس.

شما را به خدا

​​​​​​​فردا که هوس می کنید حاج احمد را بیاورید.

به این خانه مخروبه نبرید.

یک راست ببرید به خانه ابدی.

دوست خوب و هنرمندم محمدرضا مهراندیش 20سال پیش، در این کوچه ها روان گشت و اولین مستند تلویزیونی درباره حاج احمد متوسلیان را به نام برادر احمد ساخت.

او، امروز رفت که به خانه حاج احمد سر بزند... این را دید که شما می بینید: 

حاج احمد خانه ندارد!