دنیای اقتصاد : کلیدواژه مهم همه این روزها، «بازی تدارکاتی» است. طبق معمول آدرس را اشتباه رفته ایم و عمده انرژی مان صرف بحث بر سر ابقا یا اخراج دراگان اسکوچیچ از تیم ملی شده است. شاید این مربی خوب باشد شاید هم خوب نباشد، اما زمانی که صرف تردید در مورد سرنوشت او می شود، می تواند برای تدارکات مناسب تر به کار برود. شگفت انگیز است که تصور می کنیم اگر امروز یک اسم بزرگ را بالای سر تیم ملی بگذاریم، معجزه رخ خواهد داد.

چه کارلوس کی روش برگردد و چه زیدان و آنچلوتی سرمربی تیم ملی شوند، نیاز به اردو و تدارکات مناسب دارند. ما مفت و مسلم پنجره گران بهای خرداد را از دست دادیم و هنوز هم درگیر همان تردیدها هستیم. این در حالی است که رقبا به تاخت مشغول آماده سازی هستند. تیم های آسیایی بهترین تدارک را برای جام جهانی دیده اند و فقط ما جا مانده ایم. رقبای خودمان هم در گروه سنگ تمام گذاشته اند. شاید بتوان از بازی هشتم آذر برابر آمریکا به عنوان حیثیتی ترین مسابقه ایران در جام جهانی یاد کرد. این در حالی است که ایالات متحده هم تدارکات وسیع و چشمگیری برای حضور قدرتمندانه در قطر دیده است. آنها به طور مشخص برای بازی با ایران برنامه دارند و در همین راستا برای هفته اول مهر، انجام دو بازی دوستانه مقابل ژاپن و عربستان را نهایی کرده اند. آنها با این ترفند دنبال شبیه سازی بازی با ایران هستند و نیز به برآوردی از قدرت فنی شان در مقابل تیم های آسیایی دست خواهند یافت. قصه ایران اما چیز دیگری است؛ یک داستان غم انگیز، آمیخته به غفلت و سهل انگاری. ما تا امروز فقط یک بازی تدارکاتی با یک تیم آفریقایی برگزار کرده ایم و آن هم در حالی بوده که در گروه مان رقیب آفریقایی نداریم! باز هم بروید و سر تغییر مربی بجنگید. اصلا اگر قرار است مربی عوض کنید هم عیبی ندارد، اما چرا از تدارکات غافل می شوید؟