گفتیم هیاهو و سرسام زندگی موجب ستوه  و فرسایش جسم و روح است و فرار از این هیاهو و فرسایش، راه نجات است.

این فرار، گاهی از چاله درآمدن و در چاه افتادن است که همان غفلت مذموم است. اصلا غفلت چیست؟ بی توجهی و ناآگاهی و ناهشیاری نسبت به امور و مسائل!  حال این بی توجهی گاهی ناخواسته و طبیعی است که همان ناآگاهی است و گاهی خواسته و اختیاری است که می شود بی اعتنایی. در کلمات قصار و هدایتبخش آمده است نسبت به هدف شمردن دنیا، بی اعتنا باشیم و این یعنی غفلت ممدوح. البته نزد بعضی هدف قرار دادن دنیا، با خود دنیا، مورد غفلت قرار گرفته و این تبدیل به یک اشتباه  تاریخی شد تا ملل مسلمان به آباد کردن دنیای خود نپردازند و در نهایت برای ضروریات  و مایحتاج عمومی و یومیه خویش، محتاج اغیار و گاهی اعدا شوند.