در میان زیاراتی که ما برای ائمه داریم، زیارت امین الله شاید- و بعید هم نیست- معتبرترین زیارات‏ باشد، هم از نظر سند (یعنی به اصطلاح خیلی پدر و مادردار است و سند قطعی دارد که به ائمه می ‏رسد و چیزی نیست که مثلا بگویید در یک کتابی نوشته شده) و هم از نظر مضمون که از این نظر هم جزء عالی‏ترین زیارات‏ است و شاید عالی‏ ترین زیارات‏ باشد.

زیارت کوتاهی است. 

در کتاب مفاتیح و غیره جزو زیارات‏ امیرالمومنین(ع) نقل شده و جزو زیارات‏ مطلقه است؛ یعنی زیارت مخصوصه نیست که مربوط به یک روز معین یا ایام خاص باشد،در هر وقت می ‏شود امیرالمومنین را با آن زیارت کرد و از مختصات امیرالمومنین هم نیست، هر امامی را با این زیارت می‏ توان زیارت کرد، با این تفاوت که آن یک کلمه «السلام علیک یا امیرالمومنین» در زیارت غیر  امیر المومنین برداشته می‏شود [و به جای آن، عبارت مناسب گذاشته می شود.[

بعد از آن چند جمله مختصر که سلام و اظهار ارادت به امام و شهادت به این است که من شهادت می‏دهم که تو در راه خدا آن جهادی را که شایسته و لازم بوده انجام دادی و خلاصه من گواهی می‏ دهم که تو وظیفه خودت را آنچنان که باید انجام دادی.

 سیزده جمله دارد که این سیزده جمله دعاست؛ یعنی بعد از اینکه امام را زیارت می کنیم، در حضور و در مشهد امام از خدای متعال این چیزها را می‏ خواهیم.

شاهد من، دو جمله- از سیزده جمله این دعاست- که می خوانیم: فاجعل نفسی... محبه لصفوه اولیائک، محبوبه فی ارضک و سمائک،

خدایا من می‏ خواهم هم محب باشم هم محبوب؛ هم دوست بدارم، هم مرا دوست بدارند. 

اما چه کسی را دوست بدارم؟ 

- «محبه لصفوه اولیائک»: دوستدار آن برگزیدگان از اولیای تو باشم، خلص اولیای تو. 

محبت خلص اولیاست که مثل مغناطیس، انسان را  می کشد. این غیر از مسئله تفکر و محاسبه نفس است. اینها یک کارهای فکری است و البته لازم هم هست [اما تاثیر محبت اولیاء به مراتب بیشتر است.[

اگر انسان بخواهد فقط با تکیه به تفکر و تذکر و محاسبه نفس و مراقبه و غیره، اخلاق سوء را یک یک با سر انگشت فکر و حساب از خود بزداید و خود را اصلاح ننماید، البته عملی است اما مثل- این- است که انسان بخواهد براده‏ های آهن را یک‏ یک جمع کند. 

ولی اگر انسان این توفیق را پیدا کند که- فرد -کاملی پیدا بشود و او شیفته آن کامل گردد، می ‏بیند کاری که او در ظرف چند سال انجام می‏ داد، این در ظرف یک روز انجام می‏ دهد:  - «محبوبه فی ارضک و سمائک»؛ خودم نیز، هم در زمین، محبوب باشم و هم در آسمان؛ در زمین محبوب باشم [به اینکه‏] مردم مرا دوست داشته باشند.

این از قدس و تقوا نیست که من جوری باشم که مردم مرا دشمن داشته باشند. 

روش ملامتیان از متصوفه چنین بود. یک فرقه از فرق متصوفه به نام «ملامیته» یا «ملامتیان» معروفند. راهی که اینها برای جهاد با نفس به خیال خودشان انتخاب کرده بودند، این بود که کاری بکنند که مردم از اینها تنفر داشته باشند و به اینها ظن بد ببرند. 

نه، محبوبه فی ارضک و سمائک: خدایا کاری بکن که در زمین (یعنی پیش خلق تو) و در آسمان محبوب باشم، هر دو جا (اگر انسان در زمین محبوب باشد و در آسمان ملعون که دیگر خیلی بد می‏ شود، می شود یک آدم ریاکار و متظاهر)، با حقیقت باشم که تو مرا دوست داشته باشی و حقیقت داشتن من را مردم هم بشناسند که مردم نیز مرا دوست داشته باشند.