​​​​​​​اگر چه مرثیه نویسی در ادبیات فارسی پیشینه روشنی دارد اما شرایط سیاسی و سلیقه مذهبی دستگاه های حکومتی وقت، چندان روی خوشی به مراثی علوی نشان نداده اند و اندک نشانه های نظم و نثر نیز مرهون هنرمندی شاعران و نویسندگانی است که با استعانت از شخصیت ها و شانیت تاریخی، متون خود را به ملاحت و با ملاطفت با رویدادهایی همچون کربلا گره زده اند و تعلق و تمایل خود را پنهان و پیدا ابراز داشته اند. نشانه هایی مستور که به مرور رمزگشایی شده اند و در اکنون ادبیات فارسی کاربردی فراتر از روزگار خلق خویش پیدا کرده اند. تورقی در کارنامه نظم و نثر فارسی این چیرگی قدرت و ناچاری شاعران و نویسندگان را یادآور خواهد