«ای همه دریا چه خواهی کردنم/ وی همه هستی چه می جویی عدم؟/ جوهر است انسان و چرخ او را عرض/جمله فرع و پایه اند و او غرض» مولانا- دفتر پنجم

1) هفدهم مرداد است که باید باز به «سرطان اندیشی» و «سرطان نویسی» برگردم و از دردها و رنج های برآمده از آن وادی بپردازم. هفته پیش که رنج بیماری حاد برادر معلولم از درد سرطان و بیم و امید عمل آن پیشی گرفت، نوشتم: «رنج جهانی میان درد و امید است»، غلبه بر درد دشوار نیست، اما عبور از رنج ره توشه ای دیگر می خواهد: کوله باری از امید و شکیبایی و تلاش برای زندگی.