یکی از آیین های زنانه محرمی، سوگواری زنان بوشهری با یاد شهدای کربلا و همدردی با حضرت زینب(س) است که در این آیین زنان ایستاده سینه می زنند و مویه می کنند.

این عزاداری معنوی و پرشور که ثبت ملی هم شده، آیین ثابت محرم های حسینیه های قدیمی حاجیه مریم و زیارتی هاست و در خانه هایی که مجلس زنانه عزای حسین(ع) به پا می کنند، حضور مداوم دارد.این آیین با بستن گهواره شیرخواره امام حسین(ع) به آرامی و با خواندن آواز معروف لالایی آغاز می شود. پس از ذکرها و آوازهای سوگواری، نوحه خوانی آغاز می شود. در نوحه خوانی نخست زن ها به صورت نشسته درحالی که با یک دست بر پا و با دست دیگر بر سینه خود می کوبند در جواب نوحه های سرخوان همخوانی می کنند. پس از گذشت حدود نیم ساعت نوحه خوانی به صورت نشسته، به دستور سرخوان عزاداری وارد مرحله تازه ای می شود.اینجا کل وارونه زنان (این نوا که در سوگ جوان ها از عمق جان زنان بوشهری برمی خیزد، طولانی تر از کل های شادی و همراه با جیغ است) شروع شده و پس از آن آوای غمبار وی... وی... وی... بلند می شود.در ادامه زنان به عزای «سرپایی» می ایستند؛ ثابت به دور گهواره علی اصغر حلقه می زنند و سرخوان پس از خواندن واحد با خواندن نوحه هایی با ریتم تندتر و موضوع مهیج تر، به تدریج مراسم را به اوج می رساند تا جایی که بعضی از عزاداران هنگام سینه زنی با چپ و راست کردن شانه های خود حالت خلسه به خود می گیرند. عزاداری سرپایی زنان بوشهر حداکثر نیم ساعت و گاهی 45دقیقه به طول می انجامد و سرانجام با خواندن آخرین نوحه که به طور معمول نوحه ای با مطلع «الوداع ای خواهرانم الوداع»  است، مراسم به پایان می رسد.