گاهی پیش می آید که کودکان به حرف والدین خود بی اعتنایند. این که کودکی حرف شنو نیست دلایل زیادی دارد؛ دلایلی که بخشی از آن متوجه والدین است.  عموما والدینی که زیاد حرف می زنند، کودکانی دارند که نسبت به حرف آنها بی اعتنا هستند. این نوع از والدین عموما زیاد امر و نهی می کنند و به فرزندشان زیاد بکن! نکن! می گویند.

 بهتر است که والدین در طول روز حرف های خود را بشمارند. با این کار متوجه می شوند که چند حرف غیرضروری میان او و فرزندشان رد و بدل شده؛ حرف هایی که بسیاری از آنها لزومی به ادا کردن نداشته است.  برخی از والدین هم به اندازه صحبت می کنند اما زمانی که کودک به حرف آنها بی اعتناست، پیامد طبیعی یا منطقی را برای بی اعتنایی او انجام نمی دهند. نه این که برای حرف شنو نبودن کودک، او را تنبیه کنند، بلکه واکنش درست و منطقی مانند تذکر دادن، اخم کردن یا محروم کردن منطقی کودک از چیزهایی که دوست دارد، انجام نمی دهند؛ درصورتی که واکنش درست می تواند کودک را متوجه اشتباه و همراهی با حرف والدین کند.   در بعضی از مواقع هم کودک می داند که والدین اش حرف شان را تکرار می کنند، بنابراین لازم نمی داند که حرف شنو باشد. این در حالی است که والدین باید بدانند اگر حرف اول برای کودک مفید نیست، حرف دوم و تکرار آن مضر است.