چون آفتاب خزانی، بی تو دل من گرفته است            /         جانا! کجایی که بی تو، خورشید روشن گرفته است؟

این آسمان بی تو گویی، سنگی است بر خانه امروز        /        سنگی که راه نفس را، بر چاه بیژن گرفته است

از چشم می گیرم آبی تا پای تا سر نسوز         /             مزین آتش سرکشی که در من به خرمن گرفته است

ترسم نیایی و اید، خاکستر من به سویت             /             آه از حریقی که بی تو در سینه دامن گرفته است

از کشتنم دیگر انگار، پروا نمی داری ای یار           /           !حالی که این دیر و دورت، خونم به گردن گرفته است