آزاده ای تعریف می کرد: «روزی یکی از بچه های هم بندمان را، که به خاطر مسمومیت غذایی بدحال شده بود، روی کولم گرفته بودم، که ببرم بهداری اردوگاه. وارد راهروی بهداری که شدم، دیدم یکی دیگر از رفقای هم بند، گوشه ای روی زمین افتاده و از درد شدید به خودش می پیچد و ناله می کند. همه جای بدنش زخم و زیل بود. مریض روی کولم را که حالش بهتر بود کنار دیوار نشاندم و رفتم سراغ آن یکی. وسط ناله داشت زیارت عاشورا می خواند و حسین حسین می گفت. کنارش نشستم و دلداری اش دادم و گفتم، اگر کاری داری به من بگو. با گوشه چشم، نگاه مظلومانه ای به من انداخت و گفت: «از بچه ها برام حلالیت بگیر!». حرفش مثل تیر توی قلبم نشست.