نیمه اسفند سال 65 بعد از شکست عملیات کربلای 4، با تن خسته و پاهایی که به سختی در پهنای خاکریز تازه زده شده دنبال خود می کشیدم، پرسه زنان برای ثبت لحظه ها می رفتم و دوربین کوچک عکاسی ام طبق عادت همیشگی بر گردنم آویزان بود. خورشید در حال رفتن بود و آتش شدید انواع گلوله ها با غرش های وحشتناک از بالای سرم عبور می کرد. زمین زیر پاهایم می لرزید و درونم پر از وحشت و غوغای اضطراب بود در آن توفان انفجارها. نزدیک غروب، خاکریزها را پشت سر گذاشته بودم که کمی جلوتر، نگاهم به هفت، هشت رزمنده نوجوان و جوان افتاد که بر پهنای خاکریز چسبیده بودند و کمی دورتر هم لودری بود که دو نفر کنارش دراز کشیده بودند. در بهت