هفته هاست که اعتراضات خیابانی ادامه دارد و هیچ ناظر مستقلی نمی تواند وقوع یک جنبش اجتماعی را انکار کند. به رغم این واقعیت، همچنان برخی تریبون داران به هر «تحلیل» شاذی برای انکار یا نادیده انگاری این جنبش متمسک می شوند. عده ای اعتراضات را به غلیان هیجانات شهوانی و هرزگی معترضین تقلیل می دهند که خطاب و تحمیل هویتی است که واکنش خشم آگین معترضین را حتی تشدید می کند. دیگرانی هم رسانه ها و ارتباطات مجازی را مقصر می دانند که بلافاصله این سوال را مطرح می کند که اگر این امر در ذات این رسانه هاست چرا این رسانه ها در دیگر جوامع چنین نقشی را ایفا نمی کنند. برخی دیگر هم به قلت تعداد معترضین و بی اهمیتی آن