اقتصاددانان معمولا تصویر سنتی مشترکی نسبت به تدوین و اجرای سیاست صنعتی و نقدهای مترتب بر آن دارند. از نظر آنها در یک سیاست صنعتی قرار است نهاد برنامه ریزی صنعتی با اتکا بر تجارب موفق کشورهایی مانند چین، ژاپن، کره جنوبی و تایوان و با انگاره های ذهنی خود در تحلیل بهره وری و عوامل محرک رشد، رشته فعالیت هایی (مانند صنایع حمل ونقل نوین، صنایع پیشرفته الکترونیک یا بیوتکنولوژی) را برای توسعه انتخاب کرده، سپس باهدف سرمایه گذاری و نوآوری در این صنایع برخی مشوق های مالی را به اشکال مختلف اعم از اعتبارات ارزان قیمت بانکی، تضمین وام، مشوق های مالیاتی، تامین زیرساخت یا یارانه های مستقیم تخصیص داده و پرداخت و عدم پرداخت این مشوق ها را عموما به شکل مشروط، به شاخص های پیشرفت سرمایه گذاری فیزیکی، اشتغال، صادرات و غیره در برش های عمودی منوط کنند.