در کشور عجیبی زندگی می کنیم. چند سال قبل بود که به پیشنهاد ایران، قطعنامه «جهان علیه خشونت و افراط گرایی» در مجمع عمومی سازمان ملل به تصویب رسید و موفقیتی سیاسی برای جمهوری اسلامی در عرصه جهانی کسب شد. حال دوباره در این خصوص توجه جهانیان به ما جلب شده.  در این نوشتار قصد ندارم تا به ریشه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی این تعارض بین قول و رفتار در جامعه ایرانی بپردازم بلکه می خواهم به این سوال پاسخ دهم که چرا به تدوین سند ملی پیشگیری از خشونت جمعی نیازمندیم؟ سازمان جهانی بهداشت خشونت را به سه دسته کلی تقسیم می کند:  متوجه خود (خودکشی و خودآزاری)، بین دو یا چند فرد (در خانواده یا در جامعه)