نه تنها در کشور ما، بلکه در سراسر دنیا پایه نهادین تمام حاکمیت های مدرن بر جدایی حیطه سیاسی «خودی و غیرخودی» و کشاکش میان این دو استوار بوده است. کارل اشمیت که تئوریسین این فلسفه سیاسی بود، تمایلات و تعلقات فاشیستی داشت و معتقد بود که در «وضعیت استثنایی» حاکمان شرایطی را رقم می زنند که از طرق فراقانونی مرز میان خودی و غیرخودی، درونی و برونی و با وضوح بیشتر بین دوست و دشمن را تثبیت می کنند. در یک وضعیت استثنایی یا شرایط اضطراری، حاکمان به نام دفاع از خلق، تداوم نظام، حفظ منافع ملی یا پاسداری از تعلقات نژادی یا فرهنگی قلمروی حاکمیت خود را با تصفیه و راندن عناصر و عوامل «غیرخودی» مستحکم تر می کنند.