جمع نشینی اصحاب فکر و ارباب خرد و البته همنشینی با ارباب خرد، رفتاری توصیه شده در آیین شکوهمند و فرجام اندیش اسلام است، چرا که هم افزایی اندیشه و عقل و بهره وری از خرد جمعی را به همراه دارد.

در این میان، صاحب منصبان و متولیان امر، خاصه در امور فرهنگی و اندیشه محور، به این همنشینی نیاز بیشتری دارند. همچنان که گاهی این خلق و خلیقه نیکو از امیران و وزیران مملکت اسلامی ما به جا می آید. این گونه بود وقتی در روز چهارشنبه ،7 دی1401 در گرد یک میز با رئیس سازمان صداو سیمای کشور، معاون استان ها و مدیر کل روابط عمومی آن سازمان و یکی دو مدیر دیگر نشستیم، سخنان سنجیده و مطالبات بایسته ای با پاسخ ها و پذیرش هایی پسندیده تر به بیان آمد. البته نگارنده شاید در چنین مجالسی کم ننشسته باشد اما این بار، هم سخنی، هم سنخی دیگر گونه ای داشت.

 معقول و متین و سنجیده سخن گفتن و با روی باز از منتقدان استقبال کردن و وعده بیجا ندادن و ژست فرادستی نگرفتن همه عطری بود، خوش و شامه نواز که از آن محفل برمی خاست. بی گمان اگر حدیث «احثوا التراب فی وجه المداحین» خاک بر دهان مجامله نمی کرد بیش از این از صفای حضور فرنشین فروتن صدا و سیما می گفتم و حظ این دیدار را شکرآگین تر باز می نمودم. همگان هم می دانند که من از نان معلمی امرار معاش می کنم و تقریبا پنج سال است که از حضور در شبکه استانی فارس هم محرومم، پس جای هیچ مداهنه ای هم نیست.   اما تمام عمرم با دل همسفر بوده ام، بحمدا...! حرف دلم را هم کتمان مزورانه نمی کنم، گرنه به قول طالب آملی «لب از گفتن چنان [می] بستم که گویی،. دهان بر چهره زخمی بود و به شد!» خدایشان پایدار و برقرار و سرفراز بدارد.