«مالیات ها را برای بهره مندی از جامعه متمدن می پردازیم.» این جمله از الیور وندل هلمز شاید موجزترین و شفاف ترین گزاره هنجاری درخصوص مالیات باشد؛ در واقع آن گونه که از روایت زیگموند فروید نیز درخصوص «تمدن» متوجه می شویم، انسان ها برای تشکیل «جامعه» در طول تاریخ همواره ملزم بوده اند تا نفعی را از دست بدهند برای آنکه بتوانند نفع بزرگ تری را به دست آورند.

نفس مالیات نیز درست در درک همین نکته نهفته است. ما از بخشی از درآمد خویش صرف نظر می کنیم و آن را در اختیار نهاد دولت قرار می دهیم. هدف ما از این کار چیزی نیست جز اینکه دولت برای ما منافعی ایجاد کند که خودمان به تنهایی قادر به محقق ساختن