«اگر مصدق تبلور میهن پرستی بود، شاه با سرنگون کردن او دقیقا در نقطه مقابل او قرار داشت». شبح مصدق، یادآور حضور تاریخی او به مثابه سوژه ای است که در بود و نبود خود، توان ساخت گفتاری تاریخی دارد و دست بر قضا پس از کودتا، رد پای او را در تکین بودگی غیبتش از صحنه سیاست می توان یافت. با تفسیری موسع از مفهوم «مولف» فوکو و فراخواندن آن به عرصه سیاست، می توان از مصدق به مثابه مولف سخن گفت و چنین ادعا کرد که مسئله بر سر بیان احوال و آرای مولف نیست، بلکه بر سر گشودن فضایی است که در آن سوژه از ناپدیدشدن بازنمی ایستد. «مولف» از این منظر، نوعی اصل کارکردی است که می توان با آن، در فرهنگ یا سیاست مرز گذاشت،