«و اگر ما (از روی فضل و احسان خود) پس از سختی(که به سبب بدی اعمال انسان) به او رسیده بود، نعمتی را به او بچشانیم(به جای شکر این نعمت ها) می گوید: بدی ها(و رنج ها و سختی ها برای همیشه) از من دور شد.(و از این به بعد دیگر هیچ ناگواری به سراغ من نمی آید) به درستی که او(در این حال) همانا شادمان به خود می بالد(و با کمال غرور و خودپسندی و ناسپاسی از یاد خدا غافل می شود)».