مرد با یک شریک غمخوار و چهار نازدانه قد و نیم قد، روی دست زمین مانده بود. او چنان از نقشه زندگی حذف شده بود که چند قدم مانده به عید پول نداشت برای جگر گوشه هایش لباس نو بخرد. بیکاری، به طرز هولناکی درد را به مغز استخوانش رسانده و آنقدر مستاصل شده بود که با لهجه خاستگاهش باران را قسم داد تا سیل شود و او را با خود به هیچستان ببرد و نامش را از تمام ورق ها پاک کند و بوی کافور و الرحمن را به مشام ها برساند.

حالا اما برای آنکه بچه هایش بیش از این پشت دیوار بهار تب نکنند و هذیان نگویند به فکر راه چاره افتاده.او صورت خود را سیاه کرده و در جلد چهره افسانه ای فولکلور وطن فرو رفته و با دایره زنگی