آخرین رفیقانه سال را برای «ابراهیم حقیقی» می نویسم. برای کسی که بسیار به او مدیونم و عنوان یادداشتم به خصوصیت یگانه او اشاره دارد؛ اعتماد. خیلی ها حقیقی را می شناسند، چه به واسطه آشنایی رودررو و چه به خاطر جایگاهی که در حرفه گرافیک دارد، جایگاهی که فقط به دلیل چیره دستی اش در این حرفه نیست که آن هم بسیار مهم است، بلکه به دلیلی بسیار بزرگ تر و آن هم نقشی است که به مانند لنگر برای مواقعی که کشتی این حرفه دچار توفان می شود که به جد باید بگویم، بعد از درگذشت استاد مرحوم مان ممیز، تنها کسی بوده و هست که چنین نقشی درخور اوست، بر عهده دارد. روزی کامبیز نوروزی (که صنف ما بسیار به او مدیون است و امیدوارم