خان جون خدابیامرز، معجزه می دانست. حضورش برکت علیحده جمع بود. طفل و سالدیده و مرد و زن، توفیر نمی کرد، پسله قلب جملگی جا داشت. پیشتر، یادمان به روزگاری افتاد که آقای پسر، هنوز راه رفتن نمی دانست، عوض آن صبیه همشیره آقای او، نوپا بود، این می دوید، آن جیغ می زد، این می نشست، آن معارض می شد.

حاق بلبشوها، جیغ و ونگ صبیان برای خان جون نوش بود و گله و شکوای ما، صداع! می گفت: شما کم حوصله اید، درد نسوان امروزی، غباوت است، ملتفت چند و چون احوال این طفل معصوم ها نمی شوید. خودش هشت تا اولاد بزرگ کرده بود، راه و چاهش می دانست. پای قدم سودن نداشت، می نشست کنار شومینه هیزمی، آقای پسر را در کنار می گرفت، جوراب پشمی اش گوله می کرد، قل می داد آن سر منزل، صبیه همشیره آقای او می دوید گوله را بیاورد، آقای پسر از تماشای ماوقع ریسه می رفت.