سال 1401 با تمام فراز و نشیبش رو به پایان است. از باب نقد درونی چند نکته گفتنی است:

یک. عادت کرده ایم که هر از چند گاهی، مسئله ای پیش بیاید و توجه تمام مردم و مسئولان کشور را به خود مشغول کند. در همان زمان، راه حل های متعددی مطرح می شوند، دولت لایحه به مجلس می آورد و رسانه ها به راه حل ها می پردازند اما چند ماه بعد همه چیز به فراموشی سپرده می شود. از باب نمونه، طرح ساماندهی تجمعات و فعال کردن ظرفیت قانون اساسی درزمینه اعتراضات مردمی است. حدود سه ماه این طرح در صدر اخبار و پیگیری ها بود و امروز کمتر سخنی از آن گفته می شود. به تجربه هم دریافته ام که مطالبه مردمی و رسانه ای، مقدم بر پیگیری حاکمیتی است. این بد است که ما روی میز کار دولتمان، پر از پرونده هایی باشد که گشوده می شوند اما هرگز بسته نمی شوند.

دو. سال 1401 از سوی رهبر معظم انقلاب به عنوان «تولید، دانش بنیان و اشتغال آفرین» نام گذاری شد. دستگاه های مختلف باید در انتهای سال، کارنامه خود را در حوزه کارآفرینی و دانش بنیانی ارائه دهند. پایان سال، فصل ارائه کارنامه همه دستگاه هاست.

سه. ماه پایانی سال، با چند خبر خوب در حوزه روابط خارجی همراه بود. ادامه مسیر فعلی، کاهش سطح منازعه با منطقه و دنیا، به ویژه با رویکرد اقتصادی اولویت بسیار مهمی است. این نکته هم گفتنی است که اتحاد و اقتدار در جریان مقاومت، با ضعف و سستی در قدرت های مداخله گر بیرونی و همچنین رژیم صهیونیستی مقارن شده است که قابل تامل و تفسیر است.

چهار. تحولات داخلی و خارجی در 45 سال گذشته، باید ما را ضمن حفظ آرمان گرایی، نسبی گرا کرده باشد. این نسبی گرایی با ادراک ملی از نظام مسائل کشور گره خورده است. حالا دیگر معلوم است که ارتباط با دول عربی منطقه، مذاکره و برجام و مفاهیمی ازاین دست نه آن قدر که ضدبرجامی ها زمانی می گفتند بد و غلط بوده و نه آن قدر که دولت پیش می گفت، آفتاب تابان و حلال همه مشکلات بوده است. برخی از منتقدان وقت برجام، امروز پیگیر آن اند و این یعنی حول مسائل ملی، ما در حال رسیدن به همگرایی هستیم. در ارتباط با اصلاح نظام پولی و مالی کشور و سیاست های بودجه ای نیز نیازمند رسیدن به چنین مفاهمه و همدلی ملی و نگاه نسبی گرا هستیم.

پنج. سال نوی خورشیدی و فرارسیدن بهار، بر هم میهنان و فارسی زبانان سراسر دنیا تبریک و تهنیت باد.