جناب آقای رحمانیان

مدیرمسئول محترم روزنامه شرق

با سلام و احترام

نامه شما را در پاسخ به پاسخ بنده به نامه قبلی شما به تاریخ 8/12/1401 خواندم. از اینکه نامه من شما را این طور ناراحت و عصبانی کرده است، متاسف شدم.

من از نامه های شما ناراحت نمی شوم حتی از این نامه که انواع و اقسام... را مطرح کرده اید. زیرا شما نظر خود را می نویسید و من هم نظر خودم را و اگر به آزادی عقیده و بیان معتقد باشیم، باید نظرات دیگران که مغایر یا متضاد با نظرات ما هست را نیز به آرامی و تحمل نظرات مخالف و مغایر بشنویم و بخوانیم.

سوالاتی پرسیده اید؛ نظرم را می نویسم، ممکن است شما این نظر را قبول نداشته باشید، اختیار با خودتان است. مستدل با مدرک و اقناع کننده این نظر را نقد کنید یا رد کنید، متشکر خواهم شد.

1-درباره فتنه 1401 که شما آن را اعتراضات می نامید، حساب فتنه از اعتراضات جداست، همچنان که شما اغتشاشات را از اعتراضات جدا می دانید و همین طور هم هست. در این حوادث که در پاییز امسال اتفاق افتاد و در آغاز بعضی تصور کردند که این حرکت برای اعتراض به مواردی از گرانی ها و تورم و انتظارات برآورده نشده است ولی با رویدادهای رخ داده مانند حمله به حرم احمد بن موسی، به امامزاده ها، بانک ها و فروشگاه ها و به نیروهای انتظامی، مامور انتظامات و امنیت و چاقو زدن بی رحمانه به آنها و آتش زدن اموال عمومی معلوم شد که مسئله اعتراض نیست. موضوع اقداماتی است که آن را می توان براندازی دانست و تلقی اعتراض بودن به پایان رسید اما نشریه شرق و برخی دیگر هنوز هم موضوع به این شفافی را منکرند. بدیهیاتی، که نیاز به ارائه مدرک ندارند در فتنه مذکور حمایت بایدن و مکرون و بیانیه وزارت خارجه انگلیس و حمایت صهیونیست ها و رسانه های بی بی سی و صدای آمریکا و اینترنشنال و حمایت همه گروهک های کومله و سلطنت طلبان و منافقین و ضدانقلاب و بقیه، آن قدر آشکار بود که خواجه شیرازی در آرامگاه خود فهمید. حالا شما مستدل بفرمایید که این فتنه نبود. استکبار در آن نقشی نداشت. کاملا ملی! و صددرصد انقلابی بود. بلکه خوانندگان شما بپذیرند که فتنه با اعتراضی که بنزین به آتش اغتشاش و فتنه می زند، تفاوت دارد. و الا دلایل برای ملت و خوانندگان نظرات ما آشکار است.

در بند (ب) نوشته اید که من گفت وگو را به پایان رسانده ام. شما دوباره آغاز فرمایید. من خود با این نظر شما موافق نیستم و علاقه دارم گفت وگو ادامه یابد تا به حقیقت برسیم. در بند (ج) نوشته اید: قضاوت با خوانندگان هر گفت وگو است این هم که محل اختلاف نیست و هر طرف گفت وگو که قضاوت نمی کند، نظراتش را مطرح می نماید. همان طوری که شما و بنده نظراتی که خودمان قبول داریم را مطرح کرده ایم.

در بند (د): معلوم است در فتنه 1401 عده ای عامل بودند، عده ای مجری و عده ای حامی و عده ای هم تماشاگر حوادث بودند. از این افراد برخی فریب خورده بودند که بعد متوجه شده اند و بعضی هم راهشان را جدا کرده اند. آیا شما اعتقاد دارید که در وقایع اخیر، فریب خورده و خودفروخته و عوامل استکبار و... وجود نداشته است؟ و هر کسی در این فتنه بوده، پاک و منزه از این عناوین بوده است؟

شما عوامل آشوب و اغتشاش و آدم کشی و راهبندان و شعارنویس را چه می نامید؟ البته اگر کسی در این فتنه نباشد و این عناوین به او نسبت داده شود، آن گاه «انگ» می شود. من هم عناصر وارد در فتنه را گفته ام که یکی از اینها هستند، اگر شما غیر از این نظر دارید بفرمایید آنها را چه بنامیم؟

در بند دوم: اگر کسانی فریب خورده و خودفروخته باشند و نام آنها به این عناوین برده شده باشد، می توانند از خود دفاع کنند و طلب مدرک کنند اما کسی که رفته با مکرون دیدار کرده که نیازی به دفاع ندارد. چون مسئله روشن و شفاف است.

لطفا بفرمایید بنده در آن نامه به چه کسانی تهمت زده ام. اگر اثبات نکنید آیا این گفته شما خود، تهمت به این بنده نیست؟

در بند سوم: به جای اینکه انگ خروج از گفت وگو و قضاوت بزنید، لطفا جواب نظرات بنده را مستدل و منطقی و بدون انگ و... بفرمایید.

در بند چهار: نوشته بودم اصلاح طلبان شعارهای مردم پسند مطرح می کنند ولی در عمل و در دوران مسئولیت به آن شعارها عمل نمی کنند، اگر این طوری نیست چرا عملکرد اصلاح طلبان این طوری منفی جلوه کرده است.

اتفاقا مردم شاقول و قاضی و تعیین کننده نظر نهایی هستند، همان طوری که در 22 بهمن نیز هم شاقول بودند و هم قضاوت آنها و نظرات آنان آشکار شد.

در بند 5: تکرار مطالب گذشته چه فایده ای دارد؟ در 17 سال گذشته خودتان قبول دارید که هشت سال دولت در اختیار اصلاح طلبان اعتدالی بوده است. چه آقای دکتر روحانی، اصلاح طلب باشد یا نباشد.

انکار شما چه خاصیتی دارد؟ آیا شما منکر هستید که آقای همتی قیمت دلار را از سه هزار تومان به 30هزار تومان رساند و پایه گرانی ارز را گذاشت؟

اگر این طور است، چرا شما مثل کسی که از بیان واقعیات ناراحت و عصبانی شده حرف می زنید که لطفا نگویید این گذشتن دلار از مرز 55 تومان تقصیر اصلاح طلبان است؟ این که نافی گرانی 10برابری قیمت دلار یعنی سقوط ارزش پول ملی نمی تواند باشد؟

در بند ششم می فرمایید: نگویید که غرب از اصلاح طلبان حمایت می کند. شما اثبات بفرمایید که علی رغم کدهایی که در این زمینه هست غرب به مفهوم آمریکا و همدستان او از اصلاح طلبان حمایت ندارند و بلکه با آنها دشمنی دارند؟ این را مستدل بفرمایید. درباره این کدها هم که از دولت اصلاح طلبان دوم خردادی آقای خاتمی تا دولت اصلاح طلبان اعتدالی می توانید استفاده کنید.

در بند هشتم: بحث من دفاع از یکدست شدن دولت ها نبود که شما این طوری سخن می گویید؟ دولت شهید رجایی موتلفه ای که یکدست نبود. موضوع حاکمیت یکدست و قدرت اجرائی یکدست یعنی چه؟ به نظرم مطلب شما واضح نیست و نیاز به توضیح بیشتر و شاید شفاف تر داشته باشد.

در بند نهم نوشته اید: بی هیچ اغماضی همه اعتراضات را فتنه نامیده اید. تعجب آور است در نامه های گذشته گفته ام، اعتراض غیر از اغتشاش و غیر از فتنه است. تشخیص آن هم امر غامض و پیچیده ای نیست. این رویداد امسال هم اعتراض نبود، اغتشاش بود که در فتنه طراحی شده بود و البته بحث اعتراض هم اگر از طرف فتنه برای فرار از عواقب فتنه و اغتشاش طراحی شده باشد، باز از نظر بسیاری از جمله بنده خود ادامه اغتشاش است.

در بند دهم: منفی گویی هم از نکاتی است که من تذکر داده ام. ولی باز شما رفتن برخی از متخصصان و غیرمتخصصان را فرار از ایران قلمداد می کنید. چرا سیاه نمایی می کنید؟

در بند یازدهم: لطفا ترسو نباشید. از این نوع حرف ها از زمان مرحوم بازرگان در نامه هایش تا تحلیل روزنامه هایی چون میزان و نیز تحلیل های بنی صدر وقتی به فرانسه گریخت و تحلیل های اخیر، زیاد دیده ایم و شنیده ایم.

اگر شما بسیار می ترسید، ربطی به دیگران ندارد و دلیل نمی شود شما آنها را به ترس و هراس دعوت کنید و اگر باز هم ناراحت نمی شوید، حتما قبول دارید که ایران هراسی همواره در دستور کار تبلیغاتی دشمنان این مرز و بوم بوده و هست. کشور مشکلات دارد، اما این ملت و دلسوزان آن بر این مشکلات با تحمل همه سختی ها و نظرات گوناگون، فائق و پیروز خواهند شد. من مشکلات را می دانم و می شناسم اما همواره امیدوارم و این را تجربه سال های طولانی به من آموخته است. لطفا شجاع و صبور باشید.

«ان الله مع الصابرین»، خداوند با صبرپیشگان است.

با دعای خیر، دکتر اسدالله بادام چیان

جناب آقای اسدالله بادامچیان

دبیر کل محترم حزب موتلفه اسلامی

با سلام و آرزوی سلامتی و سعادت برای شما، قبل از هر چیز فرارسیدن نوروز باستانی همراه با ماه مبارک رمضان، ماه میهمانی پروردگار را به جناب عالی تبریک عرض می کنم. همچنین مراتب قدردانی خود را به خاطر نامه ای که مرقوم فرموده اید و در آن انتشار ویژه نامه داستان باستان را مورد عنایت قرار داده اید اعلام می کنم. امید که هنر و اندیشه نهفته در بطن سرزمین مادری همواره بتواند موجب گسترش با هم بودن ها و با هم ماندن ها باشد؛ اما درمورد آخرین نامه جناب عالی به عرض می رسانم که قصد داشتم مورد به مورد پاسخ آنچه را نگاشته اید، خدمتتان تقدیم کنم؛ ولی از آنجا که هم در نامه های قبلی و هم آخرین مکتوب جناب عالی تاکیدات موکد دارید که دولت اصلاحات را ناکارآمد جلوه دهید و از این ناکارآمدی هم سهمی را به ما دهید، لازم دانستم گوشه ای از کارآمدی دولت غیرمحبوب جناب عالی را منعکس کنم و شما هم آنچه دارید عرضه کنید تا شاهدان و خوانندگان داوری کنند که در این چهار دهه که گذشت، مردم از سوی مدعیان، چه نصیب بردند.

اما جناب بادامچیان عزیز، ابتدا این را بگویم که به گمان من، وظیفه قطعی و حتمی هر دولتی، تلاش برای بهبود زندگی انسان هایی است که بر آنها حکومت می کند، هرچند برخی بر این عقیده اند که دولت ها باید برای سعادت اخروی مردم هم بکوشند و حتی تلاش برای سعادت اخروی آنها، بر سعادت دنیوی شان اولویت دارد؛ ولی از آنجا که دست بشر از آخرت کوتاه است و نمی توان فهمید که آیا تلاش های امروز حاکمان، چه تاثیری بر آخرت مردم دارد و مهم تر آنکه این خداوند است که داور نهایی است و اوست که می داند سهم هرکس از بهشت و جهنم چیست و ما را به ذات باری دسترسی نیست که بدانیم این داوری چیست و چگونه است، پس به هیچ وجه نمی توان فهمید که آنچه امروز حاکمان برای بردن مردم به بهشت انجام می دهند، در آخرت چه نتیجه ای خواهد شد؛ بنابراین هر ادعایی درمورد آینده را تا وقتی ذات اقدس پروردگار، خود نخواهد و نگوید، نخواهیم دانست و گمان نمی کنم احدی از نوع بشر بداند که داوری نهایی چه خواهد بود . پس فقط می ماند داوری درمورد آنچه حاکمان در همین دنیا و برای بهبود زندگی دنیای مردم انجام می دهند که برای این داوری، هم منابع مستند و دقیق موجود است و هم آمار قابل اتکا که نمونه آن برای کشور خودمان، اسنادی است که پیوسته و مدام، از سوی مرکز آمار و بانک مرکزی منتشر می شود و قطعا برای باورمندان به دولت جمهوری اسلامی، اسنادی که در همین حاکمیت منتشر می شود، مورد قبول و قابل اتکا است. در این 44 سال، دولت های مختلفی مصدر کار بوده و هریک به صفتی متصف بوده اند که چه من و چه شما به یکی نزدیک و راه و روش آن را به صلاح مردم می دانیم. برای یکی مانند من و همگنان من، دولت مطلوب این چهار دهه، دولت اصلاحات است که از پایان کار آن، 17 سال است که می گذرد و ما را عقیده آن است که بنا به اسناد موجود، موفق ترین و کارآمدترین دولت پس از انقلاب، همین دولت اصلاحات بوده که با اتکا به اسناد و آمار، در این نامه به آن خواهم پرداخت و امید دارم که شما هم به دور از سخنان کلی و با استناد به اسناد معتبر بفرمایید که کدام یک از دولت های پس از انقلاب را برای ایرانیان مفیدتر می دانید تا شاید به این طریق بشود از گفت وگو، به نتیجه ای روشن رسید. قصد طولانی کردن نامه را ندارم و از آنجا که می دانم شما هم امکان دسترسی به اسناد منتشره از سوی سازمان آمار و بانک مرکزی را دارید، به چند نکته گزیده بسنده می کنم و خوشحال می شوم که اگر این آمار منتشره را قبول ندارید، مستندا دلایل رد آن را بفرمایید. بهبود شرایط زندگی مردم به چند عامل بستگی دارد که فهم آن چندان پیچیده نیست و سعی می کنم مورد به مورد و به جهت جلوگیری از مطول شدن نامه در کوتاه ترین جملات ممکن، به سه موضوع اصلی بپردازم.

اول) اشتغال. همه انسان ها برای گذران زندگی خود به شغل نیازمندند تا با دسترنج آن بتوانند نیازهای خود و خانواده شان را برآورده کنند. برای همین بزرگ ترین وظیفه هر دولتی، ایجاد مشاغل جدید است تا افرادی که به سن اشتغال می رسند، بتوانند وارد بازار کار شوند و با دستمزد خود، زندگی شان را اداره کنند، خانواده تشکیل دهند و انسان مفیدی، هم برای نزدیکان و هم جامعه شوند. طبق آمار موجود، دولت اصلاحات، در مدت هشت سال زمامداری کشور توانست حدود پنج میلیون شغل جدید ایجاد کند؛ آماری که نه قبل از آن موجود است و بعد از آن دیگر تکرار نشد و حتی در دوره دولت مهرورزی که پس از دولت اصلاحات، در مصدر کار قرار گرفت و شما از دلبستگان آن بودید، این آمار به کمترین حد رسید؛ آن هم با درآمد افسانه ای حاصل از فروش نفت. به عبارتی، حدود820 میلیارد دلار حاصل از درآمد نفتی آن دوره و ذخیره ارزی به جامانده از دوره اصلاحات، در هشت سال دولت مهرورزی که بصیرانه از آن حمایت کردید، به طور میانگین فقط سالی 14 هزار شغل ایجاد شده است.

دوم) رشد اقتصادی. یکی از مهم ترین شاخص ها برای بهبود شرایط زندگی مردم، رشد اقتصادی است. معمول چنین است که رشد اقتصادی در هر دولتی را از سال دوم استقرار، مربوط به آن دولت می دانند؛ چرا که رشد اقتصادی سال اول هر دولت، ناشی از برنامه های دولت پیشین است. براساس این دولت اصلاحات در اولین سال استقرار، رشد اقتصادی کمتر از سه درصد را تجربه کرد که میراث برنامه های دولت پیشین بود؛ اما در روندی پیوسته توانست این رشد را در چهار سال دوم خود به شش تا هشت درصد برساند که بالاترین رشد پیوسته در کشور در این چهار دهه است و با احتساب اینکه رشد اقتصادی اولین سال دولت بعدی هم مرهون تلاش ها و برنامه های دولت پیشین است (همان طورکه برای دولت اصلاحات هم همین بود و اشاره هم شد)، رشد اقتصادی نزدیک هفت درصدی دولت مهرورزی در اولین سال استقرار، حاصل برنامه های دولت اصلاحات بود؛ اما نتیجه این دولت مهرورز، که هوادارانش آن را معجزه هزاره سوم می دانند، رسیدن رشد اقتصادی کشور به بیش از منفی پنج درصد در پایان کار بود.

جناب دبیر کل، بسیار می شود ادعا کرد، می توان شکست ها را بر گردن دیگران و پیشینیان انداخت، می توان خود را بهترین دانست و غیرخود را به انواع اتهامات آلود؛ ولی واقعیت را تنها می توان در آینه آمار دید. واقعیت مانند وعده بهشت برخی برای مردم نیست که گویی به غیب دسترسی دارند و می دانند که در آخرت خداوند چه قضاوتی خواهد کرد. نه جناب بادامچیان گرامی، واقعیت جهان، همین است که در آمار می بینیم، همین که دولت یکدست انقلابی، در پایان سال دوم خود، که سال واقعی استقرار یک دولت است، برای مردم تورم بیش از 50 درصد را تدارک دیده و در اقلام خوراکی این تورم را به بالای 70 درصد رسانده است.

افتخار اصلاح طلبان تنها در برجاگذاشتن دورانی درخشان و بی بدیل در رشد اقتصادی بالا، تورم و بی کاری پایین، بالاترین ثبات اقتصاد کلان، پایین ترین نوسانات نرخ ارز نیست. گزارش های رسمی حاکی از بالاترین سطح همزیستی با همسایگان (حتی در اوج بحران طالبان در شرق) و پایین ترین تنش در مناسبات بین المللی، بالاترین سطح از اعتبار و احترام جهانیان در روابط دیپلماتیک و از همه مهم تر بالاترین سطح اعتماد و مشارکت اجتماعی و به تعبیر دیگر سرمایه اجتماعی بی سابقه در پنج دهه گذشته را رقم زدند.

خاتمی وقتی می رفت، رتبه ایران در شاخص ادراک فساد 77 و نمره ایران در مبارزه با فساد 50 (از 100) بود؛ اما در دوران هشت ساله دولت اصولگرای احمدی نژاد یعنی دولت محبوب شما ایران یک سقوط آزاد (نه تنزل) را در رتبه فساد تجربه کرد. در پایان دولت هشت ساله احمدی نژاد ایران به رتبه 144 فساد در دنیا سقوط کرد و نمره کشورمان در مهار فساد به 25 کاهش یافت تا ایران در همان دوره که دولتی با شعار مبارزه با فساد و تبعیض و با حمایت همه جانبه حزب متبوعتان روی کار آمد، به یکی از فاسدترین کشورهای دنیا با بالاترین سطح تنش در روابط دیپلماتیک و با پایین ترین سطح سرمایه اجتماعی تبدیل شود. رتبه ایران در شاخص محیط عمومی کسب وکار در هشت سال دولت اصولگرایان از 88 به 152 سقوط کرد. درآمد ارزی 820 میلیارد دلاری دوران احمدی نژاد که معادل درآمدی چندین دهه پیش از آن بود، به جای آنکه به توسعه و ارتقای زیرساخت های سخت و نرم و سرمایه گذاری های مولد تبدیل شود، به بنزینی روی آتش تورم، سوداگری و سفته بازی در بازارهای ارز و سکه و مسکن شهری و فروپاشی بخش مولد تبدیل شد. منتظر نظرات مستدل و مستند جناب عالی هستم .

با سپاس مهدی رحمانیان