یک: عید تقویم نیست، تاریخ است. هرکسی یاد گذشته ها می افتد، برایش واژه سازی هم کرده اند و به آن می گویند نوستالژی. هر کسی هم قرائت شخصی خود را از این نوستالژی دارد، یکی با آن گذشته بازی می کند و یکی به خوشی های پیشین دلخوش است؛ میلان کوندرا نویسنده مشهور هم تعریف جالبی از آن دارد «رنجی برآمده از ناممکنی بازگشتن».

همین است که وقتی دعای تحویل سال را می خواندند، ماهی توی تنگ تکانی که می خورد، سیب که چرخی می زد و آوای نقاره که بلند می شد، چشمان پدرم هم پرآب شده بود. چشم می دوخت به صفحه تلویزیون و ما بچه ها منتظر بودیم اشک پدر خشک شود تا وقت اسکناس تا نخورده لای قرآن برسد، همانی که دلخوشی بزرگ