آرشیو یک‌شنبه ۲۸ اسفند ۱۴۰۱، شماره ۱۰۵۵۳
صفحه اول
۱
سرمقاله

نوروز؛ بهانه ای برای امید

جواد شاملو

معاد تنها به جهان آخرت و روز قیامت و حاضر شدن انسان ها در برابر اعمالشان محدود نمی شود. معاد، در همین دنیا هم هست. جهان دائما در حال عود و گردش است و فرازوفرود و نشیب و فراز. جاده زندگی هیچ کسی همواره سرپایینی نیست و سختی و راحتی در این دنیا مرزهای مشخصی دارد. هر دورانی که در زندگی مان می گذرانیم، معادی دارد و آخرالزمانی. جوانی آخرالزمان کودکی است و پیری آخرالزمان جوانی. هر معادی نیز تصویری است از دوران های گذشته. وقتی حافظ می سرود: «دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور» تنها در پی دلداری دادن به خود و مخاطبان همه جایی و همیشگی خود نبود، بلکه با نگاهی حکمی و فلسفی، در حال توصیف جهان بود. یوسف، بهترین نماد این نگاه است. زندگی این پیامبر گویی پاندولی است از عرش تا فرش. از چاه به کاخ، از زندان تا فرمانروایی. روزهای سخت نیز لاجرم به روزهای خوش ختم خواهد شد؛ اما مهم است بدانیم که در آن روز، همه در یک جایگاه نیستند.

سالی که بر ایران گذشت، بی شک سالی سخت بود. اما ملتی که هرسال رفتن زمستان و آمدن بهار را جشن گرفته، هرگز سوز و تاریکی و سرما را همیشگی و ابدی نمی شمارد. پاسداشت رفتن زمستان و آمدن بهار آن همه نمادین و سمبولیک است که می توان در وصفش کتاب ها نوشت؛ اما مختصر می توان گفت که این رسم، امید را در کنه ضمیر انسان ایرانی کاشته است. بنا بر رسم جهان، بهار این سرزمین هر چه زودتر فرامی رسد و نشانه های آن بهار، امروز هم به خوبی قابل ملاحظه اند. اما در آن روز، ظالمین به این ملت در قحطی کنعان خواهند بود. عاملان تحریم های ستمکارانه، پمپاژگران دروغ و کسانی که در این سال ذره ای شادی و میهن دوستی را بر ملت حرام کردند، مسئولان خیانت کار یا آن هایی که جایگاهی که در آن قرارگرفته اند را نشناختند، اصحاب شمال معاد شیرینی هستند که در انتظار ایران است.

جهان، وارد عصر تقابل های بزرگ شده است؛ تقابل هایی به وسعت شرق و غرب عالم. منطقه غرب آسیا نیز لحظه به لحظه به تقابل های بزرگ خود نزدیک می شود. سیاست خارجی امروز ایران که درواقع پاتکی دیپلماتیک به سریال کمدی عادی سازی های صهیونیست ها در سال های گذشته بود، نمایانگر همین تقابل هاست. تقابل های جهانی حادتر خواهد شد و گسل ها عمیق تر. امید است که این تقابل، به آخرت دنیای تک قطبی، هژمونیک و استکبارمحور برسد. جهانی که در آن ایران، ایران قوی خواهد بود.